پژمان لشکری پور، مجری طرح فیلم "بادیگارد" به اظهارات رئیس سازمان سینمایی واکنش نشان داد:

گویا برحسب روال معمول هر چه از عمر مدیریت اجرایی افراد می‌گذرد سعه صدرشان کاهش می‌یابد. لبخندهایشان رنگ می‌بازد و ادبیات دوستان لحن خشن‌تری به خود می‌گیرد. تصور می‌کنم سعه‌ صدر آقای ایوبی هم نسبت به روزهای اولیه حضورشان در مسند ریاست سازمان سینمایی کشور کمتر شده که اینطور سینماگران را به سکوت فرا می‌خوانند.

آقای ایوبی دانش آموخته علوم سیاسی است و تلاش می‌کنند تا با اهالی سینما با زبان دیپلماسی صحبت کنند. اما با استفاده از همین ادبیات ایشان باید عرض کنم که آقای حاتمی‌کیا و همینطور بسیاری از فیلمسازان مطرح و متعهد کشور حرف‌های خود را در قالب فیلم‌هایشان می‌زنند و دست‌کم شنیدن حرف‌های آقای حاتمی‌کیا از خلال فیلم‌هایشان از “هویت” تا “بادیگارد” چندان دشوار نیست و ایشان در یک مسیر مشخص حرکت کرده است که اعوجاج خاصی نداشته.

آقای ایوبی نگاه به حیات سیاسی شما نشان می‌دهد در مسیری که طی کرده‌اید اعوجاج عجیبی داشته‌اید! این اعوجاج که از منتهی‌الیه چپ‌افراطی تا راست‌افراطی در نوسان بوده به وضوح در حیات سیاسی ۱۵-۱۶ ساله آقای ایوبی به چشم می‌خورد.

آقای ایوبی نه با ادبیات برآمده از انقلاب که با ادبیات برآمده از دولت‌هایی که در آن مشغول به خدمتگزاری بوده و هستند صحبت می‌کنند.

بله آقای دکتر ایوبی! سینما از ثمرات انقلاب و فرزند این انقلاب هست اما این فرزند شناسنامه‌‌ای ریشه‌دارتر و عمیق‌تر از سطح آمد و رفت مدیران مختلف با گرایشات سیاسی منتسب به دولت‌هایشان دارد.

جهت اطلاع آن دسته از عزیزانی که آگاه نیستند و ممکن است چنین شائبه‌ای برایشان به وجود بیاید صراحتاً عرض می‌کنم که چه در جشنواره سی و دوم که با فیلم “چ” حضور داشتیم از سوی آقای رضاداد و چه در جشنواره سی و چهارم که با “بادیگارد” حاضر بودیم از سوی آقای حیدری، یعنی دبیران وقت جشنواره تا چند ساعت قبل از برگزاری مراسم اختتامیه مصرانه از سوی هر دو عزیز پیشنهاد دریافت سیمرغ زرین نگاه ملی را دریافت می‌کردیم که هر دوبار هم این پیشنهاد از سوی آقای حاتمی‌کیا و بنده رد شد! در جشنواره سی و دوم مدیرعامل وقت فارابی به ناچار و در عدم حضور ابراهیم حاتمی‌کیا سیمرغ را دریافت کرد و در جشنواره سی و چهارم با عدم پذیرش ما سیمرغ به فیلم دیگری اهدا شد. بنابراین اگر به اصطلاح دردمان سیمرغ بود سیمرغ طلائی واقعی را که مادی و معنوی از سیمرغ‌های شیشه‌ای گرانبهاتر است می پذیرفتیم.

تفاوت عملکرد امثال حاتمی‌‌کیا که شهید بزرگوار مرتضی آوینی او را فرزند زمانه خویش نامیده بود با آنچه که در عملکرد آقای ایوبی و البته با فن دیپلماسی به صیانت از انقلاب و دین در مدیریت سینما تشبیه می‌شود همانند تفاوت عملکرد شهدای توابین در صدر اسلام به خونخواهی امام حسین (ع) با ادعای خونخواهی عبدالله بن زبیر است که با تلبس به خونخواهی امام حسین (ع) در پی قبض خلافت بود که البته درک این تفاوت ظرافت اهل فن را می‌طلبد.