پنج شب بعد ...

خسته و گرسنه و با لباس های گرد و خاک گرفته از روستاهای نبل و الزهراء به فرودگاه حلب می رسیم. فی الفور و بدون سجاده، کف زمین می ایستیم به نماز. ظاهراً کسی برای سوار شدن به هواپیما و بازگشت به دمشق عجله ای ندارد.باز هم یک هواپیمای باربری انتظارمان را می کشد.سلانه سلانه واردهواپیما می شویم. روح الله رفیعی در روستای نبل ماند برای تکمیل راش های مورد نیاز و سیدهاشم و وحید و مهدی همراه من به حلب آمدند. بچه ها سه چهار روزدیگر در دمشق و ریف دمشق کارِ ناتمام دارندکه بایدبه سرانجام برسد و قبل از ترک دمشق به سمت حلب،سوژه هایی را در آب نمک گذاشته بودند. من هم باید کارها را جمع و جور می کردم و آخرین هماهنگی ها را انجام می دادم. سوار هواپیما که شدیم، این بار کمتر از نصف هواپیما رزمنده بود..

نیم دیگر هواپیما، گونی های سفید رنگ حاوی وسایل شخصی، روی هم تلنبار شده بود و با ماژیک آبی رنگ، اسم و مشخصات و یگان عملیاتی هرشهید را بر روی هر کدام از گونی ها نوشته بودند.

چه شب غمباری بود. همه جا سوت و کور. مهدی هم پنچر و بی رمق روی کف هواپیما دراز کشید و خودش را به خواب زد. بغض گلوی همه را گرفته بود. کسی نای حرف زدن نداشت! یادِ آمدن مان به حلب افتادم که داخل هواپیما جای سوزن انداختن نبود ولی حالا... عجب صبری خدا دارد.

رفیقان می روند نوبت به نوبت...خوشا روزی که نوبت برمن آید